Er is al vaker gesproken over de stille krachten binnen de vereniging. Maar Gerard van Stegeren
was toch wel 40 jaar lang een van de grootste stille krachten, zo niet de stilste. Gerard sprak weinig en zo kende ik hem ook. De rust en bedaardheid zelve, de reuring in de kantine om hem heen vanaf zijn plekje aan de bar met een glimlach kalm observerend en tijdens jaarvergaderingen ongestoord uitleggend waar de cijfertjes in de begroting vandaan kwamen. Die rust moet je wel in je hebben als je deze functie 40 jaar vol wilt kunnen houden.
Want het is wat als je zo lang op de centjes van de club hebt gepast, erelid bent, en er als eerbetoon ook nog eens een toernooi naar je is vernoemd. Maar zoals gezegd bleef Gerard, ondanks deze eer, met beide benen op de grond staan, gesteund door zijn Miep.

En zijn Miep was een heel ander verhaal. In 1956 kampioen van Nederland (het toenmalige Rohda 1 voor de eerste keer) en later vooral actief rond het veld met het coachen van jeugdploegen, zoals aspiranten A waar ik zelf in speelde. Daarnaast was ze niet weg te slaan uit de kantine als er (mosselen- en andere gezelligheids-) avonden werden georganiseerd. In 2010 werd zij gehuldigd als 75 jaar lid (‘en ik doe er nog 50 jaar bij als het aan mij ligt’, sprak zij vol overtuiging). Dat heeft ze helaas niet mogen halen, want .. jaar na Gerard overleed zij op de zeer respectabele leeftijd van 90 jaar.