Enige tijd geleden kreeg Ivar te horen dat zijn achillespees vanwege een bacteriële infectie volledig was weggevreten en door het leven moest zonder achillespees. Wat nu? Dat wist eigenlijk niemand. Want er zijn niet veel sporters zonder achillespees. Dus hij werd een soort van testcase. Of hij ooit nog op niveau kon gaan sporten bleef hierdoor onzeker. Tot 2 weken geleden…

Ivar ging mee met zijn vriendin Sherida (voor haar enkel) naar Sportarts Backx, waar hij ook even op de (pijn)bank mocht gaan liggen zodat Backs even goed naar zijn achillespees kon gaan kijken:  “hij ziet en voelt zo enorm sterk, dat kan niet alleen littekenweefsel zijn” was zijn conclusie. Enige manier om dat te bevestigen was een echo laten maken. En wat was dit een goede beslissing, want wat blijkt….

Wat horen we nou voor goed nieuws! Na alle tegenslagen (ontsteking) blijk je toch gewoon een achillespees te hebben. Iets wat fysio Ron altijd al een tijdje dacht en na een bezoekje bij sportarts Backx ook maar eens werd bevestigd door een MRI. Het AMC heeft dus een verkeerde diagnose gesteld. Zo is het toch?
Zo is het zeker. Heel bizar, maar beter zo dan andersom, toch? Begin oktober In het Utrechts Medisch Centrum een echo laten maken en tegelijkertijd de MRI van juni opgevraagd bij het AMC en dokter Backx bracht het goede nieuws dat ik wél een achillespees heb.

Wat ging er door je heen toen je het goede nieuws hoorde?
Het was voor mij vooral een bevestiging op het goede gevoel wat ik in mijn been had. Het verklaarde veel beter waarom mijn herstel de afgelopen maanden zo goed ging. Het was voor mij geen ‘zie je wel’. Als een arts in het AMC zegt dat het littekenweefsel is en geen achillespees, dan twijfel je daar niet over. Ook niet als Ron (Massing) zegt dat hij het wel erg op achillespees vindt lijken 😉

Wat is nu de planning? Hoelang is  het herstel nog?
Twee weken geleden gaf dokter Backx aan dat mijn kuit nog 6-8 weken nodig heeft om weer volledig op kracht te komen. Als dat goed gaat, dan kan het zo maar heel snel gaan. Ik ben alweer enkele weken volle bak aan het trainen.Dus we zien je over een paar maanden weer schitteren in het zwart gele shirt?
Dat zou zo maar kunnen, haha. Dan moet het herstel wel helemaal goed gaan. Ik kom alleen terug als ik 100% fit ben. Anders niet. Ik weet goed genoeg dat als ik niet 100% ben, dat de kans op andere blessures toeneemt. En daar zit ik natuurlijk niet op te wachten. Maar geloof mij: ik ga er alles aan doen. Waarschijnlijk wordt het dan eerst potjes spelen in Rohda 4 en langzaam minuten maken in de hogere teams.

 Toen ik mijn achillespees scheurde zei ik het niet zo resoluut, maar toen er een bacteriële infectie bijkwam, mijn bot werd aangetast en er mogelijk een gecompliceerde operatie zou moeten volgen…toen zei ik inderdaad: ik stop er mee. Ik was daar echt van overtuigd, omdat ik niet nog een keer 9-12 maanden wilde revalideren en ik had me nog nooit zo ‘down’ gevoeld. Het was een zware periode met heel veel onzekerheid of het überhaupt goed zou komen met mijn voet.

 Als je dan in september weer op het veld aan het lopen bent en een week later rennen alweer aardig gaat en nog een week later je de dames op de ladder eruit loopt;-)…dan begint het te kriebelen. Maar in september wist ik het echt nog niet. Ik was in de veronderstelling dat littekenweefsel mijn kuit en mijn voet verbond en de vraag was hoe goed dat weefsel mijn achillespees kon vervangen. Misschien kon ik maar terugkomen tot 60%. Ik wilde pas een beslissing maken als ik 100% fit zou zijn. Dat ben ik nu nog niet, maar ik weet nu wel dat ik een goede achillespees heb, die volgens de arts straks weer alles aan kan.

 Wat ik wil meegeven aan mensen die willen terugkomen na de zoveelste blessure? Ik denk dat ik niet mag klagen ten opzichte van een aantal andere korfballers. Er zijn korfballers die veel meer blessures hebben gehad of nog erger; korfballers die nooit meer kunnen of mogen sporten. Bij mij heeft mijn passie en geluk die ik op het veld ervaar gewonnen van mijn angst. Ik zeg bewust niet gewonnen van mijn verstand, want is het verstandig om iets niet te doen waar je zo blij van wordt als je het doet? Wel met het risico dat je nog een keer een blessure oploopt. Als ik niet zou terugkeren op het korfbalveld zou ik minder gelukkig zijn. Dat weet ik zeker. En ik heb nog 1 doel waar ik voor wil strijden: een plek met ROHDA in de Korfbal League. Voor mij dus twee redenen om terug te keren: geluk en een nog niet bereikt doel, maar dan moet ik wel een plek in ROHDA 1 bemachtigen. Eerst fit worden en dan een pittige strijd aan gaan met de mannen die nu goed presteren.