We waren 16 (hij) en 17 (ik) en stonden als rivalen tegenover elkaar op het destijds zompige grasveld van Koog Zaandijk aan de Sportstraat in Koog aan de Zaan. Rond het veld lag een sloot waar de bal regelmatig en ook af en toe een tegenstander in terecht kwam. Rond de voet van de palen was een rondje van een grijs soort sintels.
Wij van Rohda junioren 1 wonnen de wedstrijd nipt en we scoorden allebei. ‘Waarom kom je niet bij ons spelen’, vroeg ik hem na de wedstrijd,’ dan kunnen we samen mooie wedstrijden spelen en kun je beter doorgroeien naar de top dan bij KZ’.
En zo werd Maarten de Vries in 1972 lid van Rohda.
Zoals gehoopt daarna veel samen als hechte vrienden. Samen op vakantie in Frankrijk. Samen op de brommer onze vriendinnetjes thuisbrengen (ik op mijn Berini en hij op zijn opgevoerde Zündapp die op de provinciale weg de 90 km/u aantikte) Samen vakantiewerk bij het distributiecentrum van Appie Heijn. Samen urenlang oefenen op de rieten mand in de steeg naast het huis van zijn ouders. Samen op toernooi met junioren 1 in Spanje en samen net geen Nederlands kampioen op het beton van de IJsselhallen in Zwolle, met verder in dat team Annelie Schaller, Louise Roos, Hennie Pothof, Karolina Schallenberg (de latere mevrouw De Vries), Ronald Geel en Arthur Pardieck.
Met zijn 1 meter 96 (fijn voor de rebound) en zijn fabelachtig zuivere schot stootte Maarten snel door naar Rohda 1 en beleefde daar de beloofde top in de zaalfinale van 1986 op ‘de ijsbaan’ in Utrecht.
Op zijn 30ste vond hij het mooi geweest en vormde zijn eigen vriendenploeg van oud 1e en 2e spelers. ‘Maar jullie moeten beginnen als 6e‘, werd er gezegd, want het toenmalige 4e en 5e waren nog prestatiegerichte teams. En zo kwamen we weer samen en schoven door steeds kampioen te worden toch weer plekjes op op de teamladder.
Inmiddels waren uit het huwelijk met ‘Lientje’ een drietal koters voortgekomen: Sandra, Eric en Linda.
‘Kleine’ Eric groeide inmiddels groter en groter en kwam in navolging van zijn pa in Rohda 1. En toen herhaalde de geschiedenis zich, maar dan andersom: KZ was in de loop der jaren een topploeg in de korfballeague geworden en waar Maarten ooit naar Rohda was gekomen om de top te bereiken ging Eric over naar KZ en won in 2008 het kampioenschap van Nederland in een vol Ahoy. Zo vader, zo zoon.
We hebben beiden inmiddels bijna de pensioengerechtigde bereikt en helaas moest hij vanwege zijn enkels in 2016 stoppen met spelen. ‘Als jij stopt, stop ik ook’, was mijn resolute beslissing. Samen uit, samen thuis. Maar we gaan er toch nog geregeld samen op uit, met een groot deel van de oude ploeg op vakantieweekenden, jubileumvakanties naar Griekenland en Portugal, (regelmatig) uit eten, en af en toe (voor de liefhebbers) een whiskyproeferijtje in Zaandijk. Proost