Ik vind het moeilijk om iets over haar te schrijven zonder een brok in mijn keel te krijgen.
Ingeborg Meyerhoven was een korfballend multitalent uit de late jaren 80 begin jaren 90 van de vorige
eeuw. Met haar 17 jaar in 1986 al debuterend in ons 1 e en later veelvuldige optredens in Oranje.
Wat in die korfbaljaren nog niet zo gewoon was dwong zij met haar spel af: mannen in de rebound in
dienst van haar niet te beteugelen aanvalslust en scorende kwaliteiten. Maar ze kon ook een
tegenstandster ‘uit de wedstrijd’ verdedigen met haar lengte, focus en als nodig wat fysieke intimidatie
en bijbehorende uitlatingen naar haar tegenstandster.
En samen met de andere meiden en ‘de lange mannen’ uit het team leidde dat tot het
zaalkampioenschap van Nederland in Ahoy 1994. Na deze glorietijd bleef Ingeborg nog een aantal jaar in
het eerste spelen samen met haar jongere zus Christa, maar vond het in 2001 op 33-jarige leeftijd mooi
geweest en ging lager spelen.
Ze had nog maar pas haar grote liefde in René Heijkoop gevonden en was bevallen van hun zoon Dylano
toen haar hart op 34 jarige leeftijd stopte met kloppen. Ook het korfballeven bij Rohda stond op dat
moment even heel stil.
De grote aula van Westgaarde stroomde vol met korfbalvrienden uit heel Nederland om haar de laatste
eer te bewijzen, terwijl ‘I believe i can fly, i believe i can touch the sky’ uit de speakers klonk, kleine
Dylano op de schouders van de aangeslagen René meewiegend op de muziek.
Het was een eer die ze al die jaren had verdiend met haar korfbalkwaliteiten en haar uitstraling in en
buiten het veld; meestal een vrolijke lach, maar soms ook boos en verongelijkt als het niet ging zoals ze
wilde.

We zullen haar nooit vergeten!