Een groot deel van de jongeren onder ons kenden hem vooral als ‘Mister Autorally’.
Maar de helaas te vroeg in 2015 door ziekte overleden Rob Blok was meer dan dat en kende een diverse geschiedenis binnen Rohda. De man die altijd drukdoende overkwam, was ook altijd druk doende:
voorzitter van de Adspirantencommissie, (mede)bedenker van allerlei spelletjesdagen/ – avonden, uitzetten van uitdagende Winterfestijnpuzzeltochtroutes door het (voor de jongeren spannende) centrum van Amsterdam, acteur, Ajax-fan, jarenlang iedere week de voetbaltotoformulieren ophalen en wegbrengen, kampleider – eerst in het KNKB-kamp in Ommen en later in het door Rohda zelf georganiseerde kamp Beltgraven – enzovoort, enzovoort.
Op kamp in Ommen werd een avond per week het zogenaamde dierenspel gehouden rond een zandvlakte die de Sahara werd genoemd. In de halfduistere bosrand verscholen zaten ‘dieren’ (kampleiders)  die af en toe hun gebalk, gebrul of gepiep lieten klinken. In groepjes moesten we de ‘dieren’ ontdekken en afstrepen op een blaadje. De groep die het eerst het blaadje vol had rende naar het midden van de zandvlakte, waar Rob stond te wachten. Afwisselend stoer en schijterig struinden we door het struikgewas, waar we meer hoorden dan alleen de op te sporen dieren, plots verstijvend als de ‘leeuw’ waar we dichtbij waren zijn gebrul uitstootte vanaf een tak waar we net onderdoor liepen.
Ronald Geel mocht een keer als een van de oudste kampgangers ‘de muis’ spelen. Zijn gepiep nam in de loop van het spel af, ondanks de vele aanmoedigingen van Rob: ‘muis, laat je horen!’ Totdat Ronald naar het midden gerend kwam en fluisterend uitbracht: ‘ik ben mijn stem kwijt, ik kan niet meer piepen’.

Een van mijn mooiste en leukste herinneringen aan Rob was dat wij beiden in een blijspel speelden dat  tijdens het jaarfeest in 1974 in De Wintertuin van hotel Krasnapolsky werd opgevoerd. Het jaar daarvoor had Rob al geschitterd in het blijspel ‘Het begon met Eva’.
Ik weet niet meer wat de titel was van het blijspel waar wij beiden in acteerden en wat onze rollen waren, maar zie nog wel voor me hoe we, onder de toneelkundige regie van Mia Schreuder, tot tranen toe hebben gelachen en geoefend in de Rohda-kantine.

Een paar jaar later mocht ik, met (volgens mij) Sinterklaas Hans Dassen, als Zwarte Piet langs diverse huizen die via Rohda ‘een Sint’ hadden besteld. Rob reed ons in zijn Fiat 500 rond, Sint voorin met mijter en staf door het open dakje van de Fiat, wuivend naar verbaasde voorbijgangers, en mede-Piet Ronald Geel met zijn lange lijf en ik achterin.

Maar zoals gezegd, vooral en tot het laatst ‘Mister Autorally’. Zo klein van stuk als hij was hield iedereen bij de prijsuitreiking zijn mond als hij de gevleugelde woorden sprak: ‘en over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd’ (ondanks alle ooohs en aaaahs en ‘nee hoor’ die vervolgens klonken als de antwoorden op de vragen werden voorgelezen)
Kortom, een grote kleine man.