Vijf seconden waren er zaterdagavond nog te spelen toen Wageningen 25-25 binnen schoot. Mensen, mensen, wat was ons eerste dichtbij de overwinning. Slechts één schot had Wageningen nog om een punt veilig te stellen en dus werden hun heren weer in stelling gebracht.

Want dat is het wapen waar Wageningen elke keer weer op teert. Bijna alle heren (ook vaak hun invallers) hebben een geweldig schot in de vingers en zo ook deze keer. Want bijna vanuit de hoek van het veld werd de gelijkmaker in de korf gegooid.

Moeten we nu teleurgesteld zijn dat we dit punt uit handen moesten geven? Ja en nee.

Ja want het is uiteraard heel zuur als je zo kort voor tijd de overwinning uit handen moet geven. Ik zeg expres moet, want tegen dit soort schoten is gewoonweg niets te doen.

Maar ik zeg ook nee. We hoeven absoluut niet teleurgesteld te zijn. En daar zijn meer redenen voor dan dat we dat wel zouden moeten zijn. Ten eerste is daar de hausse aan blessures en afwezigen die ons nu al het hele seizoen parten speelt. Zoals bekend zijn het nu weer Kenny en Giovanni die langdurig aan de kant zitten. Niet voor niets liet Jasper Broenink in ons programmablad weten dat hij vermoedde dat Rohda er wel eens niet aan te pas zou kunnen komen en dat het als gevolg van de blessures wel eens een zeer eenzijdige wedstrijd zou kunnen worden. Ten tweede stonden we eigenlijk de gehele wedstrijd achter. Vanaf 2-3 liep ons eerste achter Wageningen aan te jagen. Nooit werd het verschil echt groot. Eén keer was het verschil 4 punten bij 3-7 maar dat werd snel weer rechtgetrokken. Daarna was het telkens hetzelfde liedje kwamen wij dichterbij dan kwam er wel weer zo een afstandpoeier van Wageningen en werd het weer 2 verschil. En dat ging de hele wedstrijd zo door totdat we bij 21-21 Wageningen eindelijk te pakken hadden. Bij 23-22 pakten wij onze eerste voorsprong en toen waren de rollen omgedraaid. Het werd ook 24-23 en 25-24 en toen kwam dus dat vermadelijde laatste schot en werd het uiteindelijk 25-25.

Maar waarom ik vooral niet teleurgesteld naar huis toe ga komt door de manier waarop ons eerste deze wedstrijd speelde. Ik schreef het vorige week al en ook deze week zag ik weer de ploeg zoals we die van afgelopen jaren kennen. Ook al staan er zo her en der andere poppetjes in het veld, de overtuiging en de strijdlust, dat ons eerste altijd zo kenmerkt is helemaal terug. Dat extra stapje, net dat beetje hoger springen dan je eigenlijk kan, we zien het weer allemaal. De wil om in de verdediging je arm net dat beetje langer te maken om het je tegenstander lastig te maken als die wil schieten, het is er weer. Een tegenstander moet onze verdedigers nu vijf keer van zich afschudden wil die vrij komen.

En we hebben een nieuwe springveer nu onze rebounders langs de kant zitten. Want Mike blijkt niet alleen doelpunten te kunnen maken, maar die staat de afgelopen twee weken toch een partijtje te rebounden. Niet normaal. Als Kenny of Giovanni in hun beste dagen.

Voeg daarbij dat Ivar weer bijna helemaal terug is en vandaag Amber de tweede helft liet zien dat ze er klaar voor is om haar plek weer in te nemen, dat Job bijna geruisloos de plek van Giovanni innam (echt een prima wedstrijd gespeeld), dat Silvana eindelijk weer haar vizier op scherp begint te krijgen, zodat haar tegenstandsters niet meer weten hoe haar te verdedigen (2 van afstand 2 doorloopballen, waaronder eentje na een machtige streep van Ivar vanuit de zijkant van het veld), Fredje die zijn schot weer terug begint te krijgen en de andere meiden Leanne, Fleur en Joni die ook hun goaltjes met grote regelmaat mee pikken. Dit alles bij elkaar maakt dat we ons kunnen gaan opmaken voor een prachtige tweede seizoenshelft.

We hebben de grote drie nu gehad en staan er, gezien alle afwezigen dit jaar, er toch wel goed voor. Nog twee puntjes en ik denk dat we dan genoeg punten hebben om ons geen zorgen te hoeven maken voor de onderste plekken. Naar boven kijkend lijkt het voor ons ook wel gedaan. Vijf punten achter op Nic is sowieso te veel. Drie op Wageningen, twee op Dalto, natuurlijk is dat nog te doen. Te meer daar de bovenste ploegen elkaar nog treffen, maar dan moet alles wel precies zo lopen als wij nodig hebben. En gezien de pech dit seizoen ben ik bang dat dat wel niet zal gebeuren. Wat dat betreft lijkt ons eerste net te laat echt op stoom te zijn gekomen. De vakwissel pakt tot nu toe geweldig uit, maar is misschien net even te laat gekomen. Maar ja, dat is achteraf allemaal lekker makkelijk praten. Laten we daarom alleen vooruit kijken. Laten we in ieder geval trachten de resterende vier wedstrijden te winnen. Lijkt me een mooie opdracht. Acht punten halen. Mocht er dan bovenin nog iets raars gebeuren, dan kunnen we daar gelijk in springen.

Volgende week moet dat dan beginnen in Maarssen bij OVVO dat voor zo een beetje haar laatste kans zal vechten. Ik ben er jammergenoeg niet bij. Nou ja, jammergenoeg, bijna 3 weken vakantie in India is ook wel een heel lekker vooruitzicht, dus ik heb het er eerlijk gezegd eigenlijk best wel een beetje boel voor over dat ik de komende twee wedstrijden mis.

Sherida zal mijn taak als Rohda reporter over nemen. En wie weet, misschien doet ze dat wel zo goed, dat dit mijn allerlaatste verslag is geweest.

In ieder geval heel veel succes tegen OVVO en de week er na tegen SDO. Ik reken op de vier punten.

Onze doelpuntenmakers: Mike 6 (4 sw), Job 5 (2 sw), Silvana 4, Ferdgie 3, Fleur 2, Joni 2, Leanne 2 en Ivar 1
Tot volgende keer,

Adri

[foogallery id=”8502″]